یکی از مشکلات پژوهش در ایران، عام و کلی بودن موضوعات تحقیق است. عنوانهایی مانند «طراحی مدل جامع برای.....» یا «عوامل مؤثر بر صادرات ایران»، نمونههایی از موضوعات کلی و عام است که هر چند به خروجی[1] میرسند، اثری[2] برای سازمان، جامعه و کشور ندارند. معمولاً نتایج این تحقیقها از قبل مشخص است و به پیشنهادهای کلی و عامی منتهی میشوند که در کتابهای درسی یا نوشتههای قبلی نیز وجود دارند و بدون تحقیق هم میتوان به آنها دست یافت. اگر نتایج اینگونه تحقیقات را در اختیار هر تصمیمگیری قرار دهید، احتمالاً میگوید «اینها را که خودم هم میدانستم!».
)