یکی از مباحثی که اخیراً به سؤال و دغدغه فکری بسیاری از افراد تبدیل شده، این است که چرا آموزش در ایران به اندازه کشور‌های پیشرفته تأثیرگذار نیست و چرا پژوهش‌ها در کشور کاربردی نیستند؟ با اینکه در نظام دانشگاهی کشور، از بهروزترین متون درسی دنیا استفاده می‌شود، تعداد واحد‌های درسی دانشجویان بیشتر از دانشگاه‌های دنیاست و ساعات طولانیتری برای آموزش اختصاص داده شده است، اثرگذاری آن در کسبوکارها و سایر ارکان جامعه محسوس نیست. همین بحث در خصوص پژوهش و پژوهشگران کشور هم صادق است. پژوهشگران از بهترین روش‌های پژوهشی بهره می‌گیرند و دادهها را با بهترین نرمافزارها تحلیل میکنند، اما پژوهشگران از استفادهنکردن نتایج پژوهش‌ها توسط مدیران اجرایی گله میکنند و مدیران اجرایی پژوهش‌ها را کاربردی نمیدانند. خروجی کار پژوهش‌های کشور، طرح‌های پژوهشی خاکخورده در اتاق مدیران و قفسه‌های طویل پایاننامهها در کتابخانه‌های دانشگاه‌های کشور و تعداد زیادی مقاله در مجلههای داخلی و خارجی است که کارکرد مهم آنها، استفاده برای تحقیقات بعدی است.
)