سخن سردبیر: آموزش و ضدآموزش – پژوهش و ضدپژوهش

یکی از مباحثی که اخیراً به سؤال و دغدغه فکری بسیاری از افراد تبدیل شده، این است که چرا آموزش در ایران به اندازه کشور‌های پیشرفته تأثیرگذار نیست و چرا پژوهش‎ها در کشور کاربردی نیستند؟ با اینکه در نظام دانشگاهی کشور، از به‎روزترین متون درسی دنیا استفاده می‌شود، تعداد واحد‌های درسی دانشجویان بیشتر از دانشگاه‌های دنیاست و ساعات طولانی‎تری برای آموزش اختصاص داده شده است، اثرگذاری آن در کسب‎وکار‌ها و سایر ارکان جامعه محسوس نیست.
همین بحث در خصوص پژوهش و پژوهشگران کشور هم صادق است. پژوهشگران از بهترین روش‌های پژوهشی بهره می‌گیرند و داده‎ها را با بهترین نرم‎افزار‌ها تحلیل می‎کنند، اما پژوهشگران از استفاده‎نکردن نتایج پژوهش‌ها توسط مدیران اجرایی گله‎ می‎کنند و مدیران اجرایی پژوهش‌ها را کاربردی نمی‎دانند. خروجی کار پژوهش‌های کشور، طرح‌های پژوهشی خاک‎خورده در اتاق مدیران و قفسه‌های طویل پایان‎نامه‌ها در کتابخانه‌های دانشگاه‌های کشور و تعداد زیادی مقاله در مجله‎های داخلی و خارجی است که کارکرد مهم آنها، استفاده برای تحقیقات بعدی است.